۱. اهمالکاری روح را می‌خراشد و جان را می‌فرساید. اهمالکار از خویشتنِ خویش در عذاب است.
۲. اهمالکار در حقیقت عجول است، چون انتظار دارد در نخستین گام به نتیجه برسد. او اهمالکاری می‌کند تا با واقعیت زندگی رویارو نشود.
۳. اهمالکار ۹۰ دقیقه را تلف می‌کند و تازه به وقت اضافه که می‌رسد درمی‌یابد چه فرصت‌هایی را از دست داده!
۴. اهمالکاری از جملهٔ موجبات ناشادی است.
۵. پادزهر اهمالکاری، فقط و فقط اقدام است.
۶. اهمالکار، در خیال خام آینده، حال را از کف می‌دهد. اهمالکار همواره می‌خواهد در آینده به جایی برسد، اما نمی‌داند رمز رسیدن به هر جایی و هر چیزی در آینده، اقدامی هرچند کوچک و جزئی و ناچیز در لحظهٔ حال است.
۷. اهمالکاری جُرم نیست؛ بیماری است. و راه درمانش، حضور کامل در لحظهٔ حال و اقدام‌های قطره‌چکانی است.
۸. گاهی اهمالکاری ناشی از تعدد افکار و برنامه‌ها، و ناتوانی در اولویت‌بندی آنهاست. قانون ۲۰/۸۰ در این مورد بسیار کمک‌کننده خواهد بود.
۹. اهمالکار، تنبل نیست. انسانی سرشار از ایده و خلاقیت است که در چنبرهٔ وسواس و کمالگرایی گیر افتاده و از راز اقدام‌های کوچک بی‌خبر است.
۱۰. اهمالکاری، زندگی را از لذت تهی می‌کند.
شما چه مواردی را به ۱۰ حقیقت بالا می‌توانید اضافه کنید؟ اینجا بنویسید…
