پایانِ گو.گل (و معنای آن برای ما)

کسانی که با تولید و نشر محتوا سروکار دارند، حتماً با سرویس‌های کوتاه‌کنندهٔ لینک آشنا هستند. این سرویس‌ها قادرند لینک‌های بلند را ــ که ممکن است کپی و پیست آنها در مثلاً شبکه‌های اجتماعی (نظیر تلگرام) زیبا نباشد یا از محدودیت تعداد کاراکترهای مجاز فراتر برود ــ کوتاه کنند.

نیز در خصوص لینک‌هایی که عباراتِ فارسی در آنها هست، این کوتاه‌کننده‌های لینک بسیار کارآمدند؛ چون ترکیبی از فارسی و لاتین در نشانی یا url مطلب، و چپ به راست بودن لاتین و عکسِ آن در فارسی، کپی و پیست این معجون را دچار اشکال می‌کند. (بین عُلمای سئو یا همان SEO ــ دانش و هنرِ بهینه کردن محتوا برای دیده شدن در موتورهای جست‌وجو ــ البته اتفاقِ نظر نیست، اما برای سایت‌هایی با محتوای فارسی بهتر است (یا حداقل من به این نتیجه رسیده‌ام) که استفاده از عبارات فارسی در لینک بهتر است.)

در هر صورت، از این مقدمات که بگذریم، یکی از پرطرفدارترین سرویس‌های کوتاه‌کنندهٔ لینک، متعلق به گوگل است (یا بهتر است بگوییم «بود») با نشانی goo.gl

اما از کمتر از یک ماه پیش، یعنی از ۳۰ مارس ۲۰۱۸ (۱۰ فروردین ۱۳۹۷)، پشتیبانی از این سرویس قطع شده است و از ۱۳ آوریل (۲۴ فروردین) هم فقط کسانی که قبلاً مشترک این سرویس بودند،‌ می‌توانند همچنان از آن استفاده کنند. و البته از ۳۰ مارس ۲۰۱۹ (۱۰ فروردین ۱۳۹۸)، کلاً این سرویس گوگل قطع خواهد شد و همچون دیگر سرویس پرطرفدار این شرکت (گوگل ریدر، Google Reader که مخصوص خواندن خوراک‌ها یا فیدهای RSS بود) به تاریخ خواهد پیوست. این بیانیهٔ کوتاه گوگل است دربارهٔ این تغییرات:

Starting March 30, 2018, we will be turning down support for goo.gl URL shortener. From April 13, 2018 only existing users will be able to create short links on the goo.gl console. You will be able to view your analytics data and download your short link information in csv format for up to one year, until March 30, 2019, when we will discontinue goo.gl. Previously created links will continue to redirect to their intended destination. Please see this blog post for more details.

اما این خبرها، فارغ از اصطلاحات تکنیکی، چه پیامی برای ما دارد؟

پیامش برای ما این است که خانه‌مان را روی آب بنا نکنیم!

یعنی چه؟

یعنی اینکه محافظت از تمامِ داشته‌های دیجیتال‌مان را به دیگران (حتی شرکت‌های بزرگی مثل گوگل و اپل) واگذار نکنیم و برای خدمت‌رسانی، فقط متکی به آنها نباشیم.

اگر نوشتن و اثرگذاری بر جهان برای ما مهم است، داشتن سایت اختصاصی را جدی بگیریم، و مهم‌تر از آن، حتماً در قالب‌های غیردیجیتال هم محتوا تولید کنیم.

اگر کتاب‌های ما فقط دیجیتال باشند و حتی اگر روی آمازون از طریق کیندل (کتابخوان الکترونیکی اختصاصی این شرکت) هم عرضه شوند، فرداروزی که آمازون نباشد، کتاب ما هم نخواهد بود. اگر آمازون‌مانندی در زمان مولانا بود و او مثنوی‌اش را روی آن عرضه کرده بود و حالا آن شرکت نبود و فرمت اختصاصی‌اش هم قابل خواندن نبود، ما هم به مثنوی دسترسی نداشتیم. در حالی که امروزه در موزهٔ مولانا در قونیهٔ ترکیه، می‌توانیم قدیمی‌ترین نسخه‌های مثنوی را هم، که روی کاغذ نوشته شده، ببینیم و بخوانیم.

حتی صوت و ویدیو هم که این روزها در بازار تولید محتوا این همه طرفدار دارند، ممکن است فرداروزی با از بین رفتن دیتاسنترهای عظیم یا تغییر فرمت‌ها، قابل دسترسی نباشند.

در میان همهٔ روش‌های تولید محتوا، هنوز نوشتن حرف اول را می‌زند و در میان تمام فرم‌های عرضهٔ محتوای نوشته‌شده (مکتوب)، هنوز کتاب چاپی رقیب ندارد. (و انشاءالله به کوریِ چشم جف بزوس ــ مدیر آمازون که زمانی از او نقل شده بود کمر به قتل کتاب‌های چاپی بسته است ــ همچنان بی‌رقیب خواهد ماند!)

شما چه نظری دارید؟ آیا کتاب‌های چاپی را ترجیح می‌دهید یا دیجیتال را؟ دلیل شما برای انتخابتان چیست؟ لطفاً در بخش نظرات بنویسید تا از هم یاد بگیریم.

راستی، با پایان گو.گل، من به سمت استفاده از سرویس bit.ly رفته‌ام. دلیل خاصی هم نداشتم جز اینکه لینک‌های کوتاه‌شده با این سرویس را زیاد این‌ور و آن‌ور دیده‌ام 🙂 شما کدام سرویس را به جای گو.گل استفاده می‌کنید؟ این را هم در بخش نظرات اگر دوست داشتید، بنویسید 🙂