چرا از پیام‌رسان‌های داخلی استفاده نمی‌کنم؟

در کانادا، مدتی صحبت روزنامه‌ها روی این بود که چرا ایمیل‌های دولتی کانادا، مثلا ایمیلی که از اتاوا به تورنتو ارسال می‌شود، باید سر راه سری هم به واشنگتن بزند؟ این مسیرهای انتقال اطلاعات، وابسته به معماری شبکه اینترنت است؛ و متخصصان امنیت اطلاعات بر این باور بودند که باید روشی اتخاذ شود که اطلاعات داخلی نهادهای دولتی کانادا، از مسیر یک کشور خارجی عبور نکند.

این دغدغه را اشخاص هم دارند. کسی دوست ندارد پیام‌هایش از مسیرهایی عبور کند که مشخص نیست توسط چه کسانی رصد می‌شود. تلگرام در این مدت نشان داده که به حریم خصوصی کاربرانش پای‌بند است و تاکنون گزارشی از درز و نشت و رصد پیام‌ها در این نرم‌افزار پیام‌رسان منتشر نشده است.

استفاده از یک پیام‌رسان داخلی در برابر یک پیام‌رسان غیرایرانی، داستان هزینه-فایده است. زمانی این کار توجیه دارد که پیام‌رسان داخلی، خدمات بهتری ارائه بدهد و بر امنیت اطلاعات و حریم خصوصی کاربرانش، مصرتر باشد. این امر هم نیازمند گذشت زمان و سربلند بیرون آمدن از آزمون‌های واقعی است. اما حتی در آن هنگام نیز، یک شهروند ایرانی ممکن است ترجیح بدهد از پیام‌رسان غیرایرانی استفاده کند. اصلاً چرا باید سلیقهٔ دولتی را بر سلیقهٔ شخصی شهروندان ارجح دانست و به آنها تحمیل کرد؟

مخابرات آنقدر سرویس MMS را ارائه نداد که روزی به خود آمد و دید رواج نرم‌افزار‌های پیام‌رسان، چنین سرویس پرهزینه و کم‌کارکردی را از دور خارج کرده‌اند. هم‌اکنون نیز اصرار برای خوراندن معجونی با نام پیام‌رسان داخلی که بهتر است «پیام‌رسان دولتی» خوانده شود، بیشتر به دل‌زدگی منجر خواهد شد و چه بهتر است که منابع محدود دولتی، به حمایت از پروژه‌هایی اختصاص یابد که اقبال عمومی را در پی داشته باشد.